تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی مبتلایان به دیابت نوع دوم

زمینه و هدف: دیابت یکی از بیماری‌های مزمن است که بیشترین تأثیر منفی را بر روند کیفیت زندگی دارد. هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی در بیماران ‌دیابتی نوع دوم است. مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه نیمه‌تجربی از نوع پیش­آزمون-پس­آزمون است؛ که دارای گروه‌های مداخله و کنترل سه‌ماهه بود. از بین بیماران تحت پوشش انجمن دیابت در شهر کرج در استان البرز بر مبنای نمونه‌گیری‌ در دسترس،  40 بیمار انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند‌. ابزار سنجش پرسشنامه‌های جمعیت‌شناسی و کیفیت زندگی بیماران دیابتی بود. افراد گروه مداخله، علاوه بر دریافت داروهای ضد دیابت، 8 هفته و هر جلسه 2 ساعته پیرامون درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد آموزش دیدند؛ اما گروه کنترل تنها درمان دارویی دریافت کردند. برای تحلیل داده‏ها از SPSS 20 و آزمون تحلیل کواریانس، آزمون تعقیبی توکی و برای مقایسه پس‌آزمون و پیگیری میانگین نمره‌های گروه‌ها از آزمون تی وابسته استفاده شد. یافته‌ها: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در پس‌آزمون و پیگیری سه‌ماهه آزمون کیفیت زندگی باعث افزایش کیفیت زندگی‌ بیماران شد.  نتیجه‌گیری: اِعمال درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می‌تواند به‌منزله یک مداخله مؤثر روان‌شناختی کیفیت زندگی‌ بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم بکار رود. نوع مقاله: مطالعه پژوهشی.